Uphill Race Śnieżka

Niedziela, 2 sierpnia 2009 • dodano: 03.08.2009 | Komentarze 11

Długo planowana próba zmierzenia się z podjazdem na Śnieżkę już za mną.

Początkowo nie byłam świadoma co mnie czeka. Niestety im dłużej studiowałam wykres przewyższeń tym obawy rosły. W końcu uznałam, że dzień po maratonie nie będę w stanie pokonać królowej Karkonoszy.



Jak się jednak okazało, nie jest tak źle z moją kondycją :D

Czas – 1h 51 min
Open – 396/533
K2 – 12/20

Udało mi się ani razu nie podprowadzać roweru.
A niektórzy robili to już na pięknym asfalciku, który był na pierwszych pięciu kilometrach.

Trzy razy zeszłam z siodła.
Pierwszy raz – spadł mi łańcuch.
Drugi raz – głupie miejsce bidonu dało o sobie znać, i tenże wypadł.
Trzeci – w połowie trasy uzupełniłam zapas w bidonie.

Podjazd był ciężki, ale nie z powodu nachylenia, które tak naprawdę tylko na krótkich odcinkach powodowało małe zwątpienie, lecz kamiorów, które skutecznie wybijały z rytmu pedałowania. Na końcu żałowałam, że za bardzo oszczędzałam siły, ale nie ma co gdybać.

Po drodze miły był doping turystów.
W pewnym momencie jeden z nich zaczął wołać, pokazując na mnie, że jedzie Maja Włoszczowska. Jednocześnie zaczął robić zdjęcia. Zaczęłam się śmiać, ale nie powiem ten żart dość mocno podniósł moje morale.

Po drodze dużo ludzi dziwiło się, że nawet kobiety cisną do góry.

Nikt z dopingujących turystów tego pewnie nie czyta, ale chciałam tu podziękować wam za oklaski, przekonałam się, że powera daje to sporego.

Miło było również pogadać ze współtowarzyszami niedoli. Krótkie to były znajomości, ale jakże miło było zająć czymś głowę.

Na końcu, na ostatnich metrach przy nachyleniu sięgającym 20% przez jednego bikera wypadłam z trasy, serce mi zabiło, bo wystraszyłam się, że jak spadnę z siodła to przy takiej stromiźnie już nie dam rady wsiąść z powrotem i skończy się na podprowadzaniu. Ale mimo luźnych kamiorów i korzeni utrzymałam równowagę i dałam radę wrócić na ścieżkę.

Bardzo podobał mi się sam wjazd na matę. Poczułam się jakbym tam wjeżdżała co najmniej w pierwszej trójce :) Spiker wymienił moje nazwisko i powiedział, że kolejna kobieta przekracza linię mety, założyli mi jakieś medale na szyję. Szalone to było.

Zdjęć z podjazdu niestety mało. Może dostanę więcej to wrzucę.

ostatnie metry czternasto-kilometrowego podjazdu © czarnamamba

do samego końca na siodle :) © czarnamamba

Ekipa na szczycie.

Śnieżka zdobyta © czarnamamba

szczyty zdobywać © czarnamamba

I Believe I Can Fly © czarnamamba

Ile litrów wody i Izo wypiłam i bananów wchłonęłam to sama nie wiem :)

odpoczynek i podziwianie widoków © czarnamamba

"widoczek" © czarnamamba

Potem przyszedł czas na zjazd.

Wbrew pozorom nie był dużo milszy niż wjazd.
Mimo posiadania dwóch amortyzatorów do teraz czuję ten rezonans.
Ale za to widoki były zapierające dech w piersiach.

pora na zjazd © czarnamamba

plecy Tomka © czarnamamba

"nie"miły zjazd © czarnamamba

Na koniec znów banany, cytrusy i pasta – party czyli jesz ile chcesz ;D

posiłek regeneracyjny © czarnamamba

popas © czarnamamba