Powerade Suzuki MTB Marathon Karpacz

Sobota, 1 maja 2010 • dodano: 06.05.2010 | Komentarze 17

Po długich oczekiwaniach chwarny dzień nastał.
Pierwszy górski maraton z cyklu G&G.

KARPACZ 2010 vs CZARNAmamba

Jaki wynik potyczki? O tym na końcu, albo w połowie, dla tych mniej cierpliwych.

Zacznę może od tego, że Karpacz kojarzył mi się jak dotąd z zeszłorocznym uphillem na Śnieżkę. A że uphill był udany, to i nastawienie do maratonu było pozytywne.
Pewne obawy miałam, zresztą kto ich nie miał. Przez dwa tygodnie na forum huczało o nowej zmodyfikowanej trasie, o zjazdach trudnością przypominających tatrzańskie szlaki, o 1800 metrach przewyższenia. Trasa miała być trudniejsza niż w tamtym roku. Niestety porównania nie miałam, bo w tamtym roku o tej porze jeszcze miałam hocki-klocki z kolanem.

Podjęłam jednak wyzwanie Karpacza i w sobotę o 10.50 odważnie przekroczyłam próg trzeciego sektora.

Przez 10 minut oczekiwania na start przez głowę zdążyło przebiec mi milion myśli.
Najważniejsze z nich to oczywiście cele:
- przejechać trasę w jednym kawałku,
- nie zejść ze średnią poniżej 11 km/h,
- utrzymać trzeci sektor.

W końcu usłyszałam magiczne START i zaczęła się zabawa.

Trasy dokładnie nie pamiętam, ale też skrupulatne opisywanie uczuć na każdym odcinku byłoby mało sensowne. Ograniczę się więc do kilku spostrzeżeń.

TRASA – jak dla mnie bajka. Podjazdy do podjechania, zjazdy – sam miód. Autorowi tej kombinacji należą się gratulacje. Z rowerem rozstawałam się tylko na krótkie chwile. Na podjazdach, gdy przede mną ktoś glebnął, albo uznał, że wygodniej jest podejść niż podjechać. Na zjazdach w dwóch miejscach trasa mnie przerosła. Jednym z nich była mała ścianka, na którą jednak zabrakło odwagi :)
Z podjazdów chyba wszyscy pamiętamy najlepiej Drogę Chomontową…..jedziesz i jedziesz i końca nie widać. Jedynie rozmowy z innymi towarzyszami niedoli są wstanie zagłuszyć myśl błąkającą się po głowie – „co ja tutaj robie?”.
Mi standardowo dobrze idzie na zjazdach, to tu udaje mi się nadrabiać stracone sekundy. Podjazdy robię na miarę swych możliwości. Nie spinam się, bo wiem że nie warto.

POGODA – idealna, jak dla mnie, bez deszczu, ciepło. Troszkę błotka w niektórych miejscach. Nie łudzę się, że tak będzie na pozostałych maratonach.

GLEBY I PLASTELINOWA OBRĘCZ – kłamałabym, gdybym powiedziała, że gleb nie było. Owszem były i to w całkiem błahych sytuacjach. Pierwsza na prostej drodze, gdy otwierałam żela. Za bardzo skontrowałam kiere i siup. Śmiałam się sama ze swojej głupoty. Druga gleba na jednym z technicznych zjazdów - za późno uświadomiłam sobie, że jednak lepiej zrobić kilka kroków pieszo. Zahamowałam więc w tym samym momencie, co najechałam na kamiora i śliczne otb przez lewe ramie zrobione. Najlepszy był czech, który to widział i widział tez potem mnie leżącą pod rowerem. Chłopak się wystraszył, a ja nie umiałam wstać, bo jednocześnie z glebą złapał mnie skurcz lewej łydki.
Najgłupsza gleba i zarazem tragiczna w skutkach miała miejsce na ostatnim technicznym zjeździe. Znów nadrabiałam czas stracony na podjazdach, więc udało się wyprzedzić kilka osób. Niestety jeden z bikerów spanikował, majtnął kierownicą, o którą zahaczyłam i zaliczyliśmy wspólna glebę na prawy boczek. Przeprosiłam grzecznie, zapytałam czy wszystko ok i pojechaliśmy dalej. Do moich uszu dobiegło jednak szuranie, pojawiające się w stałych odstępach czasu. Pomyślałam, że jechać się da i nie ma czasu sprawdzać, co wydaje tak niepokojące dźwięki.
Czekać jednak nie musiałam, chłopak który jechał za mną uświadomił mi iż z tylnego koła zrobiła mi się śliczna ósemeczka :) Foxiu miał chyba rację… nowiutka obręcz DT Swiss nie wytrzymała spotkania dwóch bikerów i jednego kamienia. Teraz mamba ma dylemat – pakować się znów w plastelinę, czy zrezygnować z białego designu….?

POMARATONWO – na metę wjeżdżam dość wymęczona. Zatrzymuję się i wreszcie mogę zobaczyć co to to zrobiło mi się z kółkiem. Okazuje się, że miałam szczęśćcie, że w ogóle szło jeszcze na tym kółku jechać. Mam bowiem taki kształt ramy, że kilka mm większe wygięcie zupełnie uniemożliwiłoby kręcenie.
Idę na karchera śmiejąc się sama z siebie.
W oddali majaczy mi Artur. Podjeżdżam do niego i pokazuje cudo.
Myjemy rower i idziemy na makaron.
Po drodze udaje się wreszcie spotkać Jacka. Zamieniamy kilka zdań.
Spotykam też Agę. Na swoim nowym Poisonie dała czadu.

WYNIKI -

Open MEGA - 396/709

K2 - 12/23

procentowo do zwyciężczyni K2 – 33.06%

sektor startowy – III

Miejsce w generalce - 7


PODSUMOWANIE –
Cele spełnione. Trasa przejechana w jednym kawałku, średnia wyższa niż zakładane minimum, sektor startowy utrzymany.
Maraton bardzo dobry.

DLA TYCH CO SĄ WZROKOWCAMI:

W drodze do Karpacza - Wrocławskie Bielany © czarnamamba

popołudnie przedstartowe - Karpacz © czarnamamba

MTBM Karpacz © czarnamamba

MTBM Karpacz - pierwsze zjazdy © czarnamamba

MTBM Karpacz © czarnamamba

MTBM Karpacz © czarnamamba

MTBM Karpacz by sportograf © czarnamamba

Królewna Śnieżka © czarnamamba

Królewna Śnieżka © czarnamamba